"Biz de seni özlüyoruz.." dedi Susan, doğrudan gözlerine bakmadan. Nadia'dan sonra yola yalnız devam ettiğini söyledi ancak onun hep hayatında olacağını biliyordum. Karşımdaki, bir zamanlar nefretle baktığım adam değildi. Aksine aynı mateme ortak olmuştuk ve şimdi gözlerine baktığımda hüznü çok kolay görebiliyordum. Kızımı kucağına aldı. "Merhaba Nadia.."
Mutlu muyduk sahiden? Yaşadığımız bu ana serpilen umut mutluluk muydu? Çoğu zaman farklı bir şey hissetmiştim içimde. Adını asla koyamayacağım, zamansız bir his. En mutlu olabileceğimiz bu zaman diliminde bile somut bir hüzün dikilmişti karşımıza. Eski mutluluklara karşı duyulan özlem, herkesin kalbinde giderek daha çok büyüyecekti. Kaybettiklerimiz unutulmayacak, yenisini kazanamayacaktık. Hayat da büyüyordu her geçen gün, bizimle birlikte. Dengesini kaybettiği her an daha çok yükleniyordu omzumuza.
Sevdiğim herkes karşımdaydı evet ama bu hissettiğim şey gerçek bir mutluluğa benzemiyordu ya da bize ulaşana dek aştığı yolların birinde kırılıyordu her defasında...
AVCI / SON KISIM
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder